De eerste week
Door: Margit
Blijf op de hoogte en volg Margit
09 Mei 2016 | Oeganda, Masaka
Vandaag is er al meer dan een week voorbij hier in Oeganda, dus een goede reden om wat van me te laten horen!
Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Entebbe werden we door Moses en zijn vrouw Justine opgehaald (of nouja... eigenlijk waren ze te laat dus wij al stressen, haha). Het was nog een flink stuk rijden naar Kiwangala met een tussenstop in Masaka. Onderweg keek ik mijn ogen uit. Ik had het land toch wel iets anders ingebeeld.... Er liepen mensen met kinderen, de kinderen soms zonder ouders, langs de weg. Er waren veel kleine winkeltjes die er armoedig uit zagen. Op straat werden gefrituurde sprinkhanen verkocht. Nadat we Masaka waren gepasseerd werd het steeds donkerder en de wegen werden slechter.
Het was wel schrikken toen we voor het eerst bij ons huisje aankwamen. We hadden er een lange reis opzitten en het was inmiddels al donker. Het huisje bestaat uit twee kleine kamers met in iedere kamer een bed, tafel, twee stoelen en wat planken om spullen op te bergen. In ons tuin staat de wc (lees hokjes met een gat er in) en de douche (lees muurtjes waar de douchezak op gehangen kan worden). Hoe gaan we het hier zo'n lange tijd volhouden bedacht ik me....
Het verbaast ons dat we zo snel kunnen wennen aan de situatie waarin we leven. De volgende dag hebben we de rest van het dorp (Kiwangala) bekeken en toen realiseerden we ons dat we nog best mooi wonen. De mensen zijn hier zo vrolijk en positief dat wij ook hebben besloten om er het beste van te maken. Dat is al aardig gelukt!
We hebben op zondag op uitnodiging van Moses de kerk in het dorp bezocht. Naast de preek die wel heel lang duurde werd er ook gezongen en gedanst. Dat was heel leuk om mee te maken.
Maandag hebben Lotte en ik voor het eerst kennis gemaakt op ons stageschool; Children's Sure House. Deze week hebben de kinderen nog toetsen en daarna vakantie. In die tijd gaan wij hopelijk veel leuke dingen doen zoals een safari van 7 dagen. Daarna gaan we de vakken Engels en wiskunde geven aan verschillende groepen. In deze week hebben we vooral rond gekeken en kennis gemaakt met de leraren en kinderen. Tijdens een soort van 'dagopening' staan alle kinderen in een rij en de leraren op een verhoging. Er worden dan verschillende liedjes gezongen waaronder het volkslied. Heel gek maar ook leuk om mee te maken! De school wordt door verschillende projecten gesponsord en is daarom voor de kinderen gratis. Er is duidelijk te zien dat de kinderen op deze school erg arm zijn. De meeste kinderen krijgen weinig tot geen eten mee naar school en lopen rodn in uniformen met gaten er in..
In Nederland hebben Lotte en ik in totaal 125 euro ingezameld voor de school. Toen we dit woensdag aan Moses vertelden wist hij meteen al wat hij er van zou kunnen kopen. Moses is, naast ons contactpersoon, de oprichter en directeur van de school. Hij heeft veel invloed in het dorp omdat hij veel voor de bevolking heeft gedaan. Moses heeft van het geld boeken besteld voor de leraren. Het is namelijk te duur om voor elk kind boeken aan te schaffen. Vrijdag hebben we twee grote dozen met boeken mogen overhandigen aan de kinderen. Ik geloof dat ze er erg blij mee waren!
Wanneer ik op de veranda voor het huisje zit, komen er vaak kinderen langs om gedag te zeggen. Ze roepen 'hello muzungu' en 'bye muzungu'! Muzungu betekent zoiets als 'blanke' of 'witte'. We hebben al een aantal woorden in het Luganda geleerd. Ook hebben we een paar dropjes uitgedeeld. Ze wisten niet wat ze er mee moesten, haha! De stroopwafels vielen meer in de smaak!
Het is moeilijk om alles te kunnen beschrijven wat ik hier meemaak. Er is zo veel te vertellen. Alles is zo ontzettend verschillend met Nederland! Ik hoop dat het lukt om wat foto's te plaatsen om jullie toch een indruk te kunnen geven van het leven hier.
Tot snel!
Liefs, Margit
Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Entebbe werden we door Moses en zijn vrouw Justine opgehaald (of nouja... eigenlijk waren ze te laat dus wij al stressen, haha). Het was nog een flink stuk rijden naar Kiwangala met een tussenstop in Masaka. Onderweg keek ik mijn ogen uit. Ik had het land toch wel iets anders ingebeeld.... Er liepen mensen met kinderen, de kinderen soms zonder ouders, langs de weg. Er waren veel kleine winkeltjes die er armoedig uit zagen. Op straat werden gefrituurde sprinkhanen verkocht. Nadat we Masaka waren gepasseerd werd het steeds donkerder en de wegen werden slechter.
Het was wel schrikken toen we voor het eerst bij ons huisje aankwamen. We hadden er een lange reis opzitten en het was inmiddels al donker. Het huisje bestaat uit twee kleine kamers met in iedere kamer een bed, tafel, twee stoelen en wat planken om spullen op te bergen. In ons tuin staat de wc (lees hokjes met een gat er in) en de douche (lees muurtjes waar de douchezak op gehangen kan worden). Hoe gaan we het hier zo'n lange tijd volhouden bedacht ik me....
Het verbaast ons dat we zo snel kunnen wennen aan de situatie waarin we leven. De volgende dag hebben we de rest van het dorp (Kiwangala) bekeken en toen realiseerden we ons dat we nog best mooi wonen. De mensen zijn hier zo vrolijk en positief dat wij ook hebben besloten om er het beste van te maken. Dat is al aardig gelukt!
We hebben op zondag op uitnodiging van Moses de kerk in het dorp bezocht. Naast de preek die wel heel lang duurde werd er ook gezongen en gedanst. Dat was heel leuk om mee te maken.
Maandag hebben Lotte en ik voor het eerst kennis gemaakt op ons stageschool; Children's Sure House. Deze week hebben de kinderen nog toetsen en daarna vakantie. In die tijd gaan wij hopelijk veel leuke dingen doen zoals een safari van 7 dagen. Daarna gaan we de vakken Engels en wiskunde geven aan verschillende groepen. In deze week hebben we vooral rond gekeken en kennis gemaakt met de leraren en kinderen. Tijdens een soort van 'dagopening' staan alle kinderen in een rij en de leraren op een verhoging. Er worden dan verschillende liedjes gezongen waaronder het volkslied. Heel gek maar ook leuk om mee te maken! De school wordt door verschillende projecten gesponsord en is daarom voor de kinderen gratis. Er is duidelijk te zien dat de kinderen op deze school erg arm zijn. De meeste kinderen krijgen weinig tot geen eten mee naar school en lopen rodn in uniformen met gaten er in..
In Nederland hebben Lotte en ik in totaal 125 euro ingezameld voor de school. Toen we dit woensdag aan Moses vertelden wist hij meteen al wat hij er van zou kunnen kopen. Moses is, naast ons contactpersoon, de oprichter en directeur van de school. Hij heeft veel invloed in het dorp omdat hij veel voor de bevolking heeft gedaan. Moses heeft van het geld boeken besteld voor de leraren. Het is namelijk te duur om voor elk kind boeken aan te schaffen. Vrijdag hebben we twee grote dozen met boeken mogen overhandigen aan de kinderen. Ik geloof dat ze er erg blij mee waren!
Wanneer ik op de veranda voor het huisje zit, komen er vaak kinderen langs om gedag te zeggen. Ze roepen 'hello muzungu' en 'bye muzungu'! Muzungu betekent zoiets als 'blanke' of 'witte'. We hebben al een aantal woorden in het Luganda geleerd. Ook hebben we een paar dropjes uitgedeeld. Ze wisten niet wat ze er mee moesten, haha! De stroopwafels vielen meer in de smaak!
Het is moeilijk om alles te kunnen beschrijven wat ik hier meemaak. Er is zo veel te vertellen. Alles is zo ontzettend verschillend met Nederland! Ik hoop dat het lukt om wat foto's te plaatsen om jullie toch een indruk te kunnen geven van het leven hier.
Tot snel!
Liefs, Margit
-
10 Mei 2016 - 20:43
Iris:
Wat een mooi verhaal en wat een leuke foto van jou en de schoolkinderen!
Zet hem op daar in Oeganda!!!l
Liefs,
Iris -
10 Mei 2016 - 22:25
Mama:
Hoi Margit,
Ik heb genoten van je verhaal!! Wat een andere wereld hé, dat kunnen wij ons maar moeilijk voorstellen. Ik vind het stoer hoor dat je al het vertrouwde achter je laat en het avontuur aangaat! Margit, héél véél plezier, maak er samen met Lotte, er een té gekke tijd van!! We appen!
Liefs,
xxx
Mama
-
10 Mei 2016 - 22:43
Margaret:
Hola Margit
Leuk om ook jouw reisdagboek te kunnen lezen.
Je eerste week al weer bijna voorbij.
Heel veel plezier succes en genieten in Oeganda.
Margaret en haar mannen
-
11 Mei 2016 - 20:22
Sonja:
Hey Marit,
Wow, het is daar wel heel erg primitief en zoveel armoede, triest. Je weet het wel als je vertrekt maar toch.. wat een shock zal dat zijn… daarmee vergeleken is kamperen zelfs een luxe ;-)). Ik had al van mams gehoord dat je bij aankomst toch wel even moest slikken. Maar zo te lezen went alles, ook leven zonder stromend water. Ik vind het echt heel knap van je. Hier in Nederland maken we ons nu druk over de finale plek van Douwe Bob bij het Eurosongfestival….. dat is voor jou heel ver weg. Ik had tot voor kort nog nooit van de naam gehoord. Zo zie je, wat een verschil van (be)leven op één aardbol.
Lieve Marit, hele fijne safari, en ik ben benieuwd hoe het lesgeven gaat op je stageschool in Kiwangala.
Groetjes Leo en Sonja, neusje en een pootje van Do!
-
11 Mei 2016 - 20:29
Sonja:
hihi apart hoe kom ik nou bij Marit Margit :-))
Zucht ik hou het maar op mijn leeftijd, ook met de bril op :-[
X Sonja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
