Al zo veel meegemaakt!

Hoi allemaal!

Het is veel te lang geleden dat ik een blog heb geplaatst! Ik ben de laatste tijd heel druk geweest. De hoogtepunten van deze weken heb ik hieronder beschreven. Veel leesplezier!

We hebben een weekend bij Valerie en Marloes gelogeerd die in een dorpje naast de hoofdstad Kampala wonen. Zij waren ook met ons mee op safari en zitten ook op de pabo. We hebben in dat weekend de verjaardag van Lotte gevierd. We zijn naar een buitenzwembad geweest in een erg luxe park. Een klein paradijsje! Het was heerlijk om lekker te kunnen zwemmen. Wel hadden we veel bekijks. Een groepje Oegandese jongens wilde maar al te graag 'zwemles' van ons krijgen (wij hadden het diepe gedeelte van het zwembad voor onszelf omdat niemand hier echt goed kan zwemmen, haha). Eigenlijk wilden ze wel meer dan alleen zwemles... maar daar hadden wij niet zo'n zin in!

Na het zwemmen zijn we uit eten geweest in Kampala. Valerie en Marloes hadden ons al vertelt dat het verstandig was om een klein hoofdgerecht te nemen omdat de toetjes heel groot zijn... dat was zeker waar! Ik heb misschien wel het grootste ijs(je) dat ik ooit heb gezien opgegeten. Er zaten ook nog eens twee grote chocolate chip cookies in, die heb ik maar mee naar huis genomen!

De terugweg naar het huis van Valerie en Marloes was toch wel even eng. We waren expres op een boda boda (een soort taxi scooter) gestapt om niet in het donker door de mensenmassa in Kampala naar het busstation te lopen. Dit hadden we leuk bedacht, totdat de boda boda's per ongeluk verkeerd reden! We kwamen in één van de drukste straten terecht (dat nou juist niet de bedoeling was). De boda boda moest door de drukte stapvoets verder rijden. Vlak naast mij kregen twee mannen ruzie, de één gaf de ander een stoot met zijn vuist. Ik schrok heel erg en riep tegen de boda boda chauffeur 'go go go!'. Gelukkig konden we snel weg komen, want ik wou niet in een gevecht belanden! Eenmaal op het busstation aangekomen duurde het nog een hele tijd voordat er een busje naar het dorp van Valerie en Marloes aankwam. Er stormden meteen allemaal mensen op af en het busje zat al vol voordat wij het door hadden. We moesten toen samen met nog een groep andere mensen op een volgend busje wachten... Gelukkig heeft een aardige man ons geholpen om een plekje in het volgende busje te bemachtigen. We waren heel opgelucht toen we eindelijk uit Kampala wegreden.

Ik ben de afgelopen weken ook druk geweest op stage! In het begin was het erg wennen omdat ze hier zo anders lesgeven. Ook houdt niemand zich aan de afspraken of het rooster waardoor we wel eens teleurgesteld thuis kwamen. Toch hebben we ons draai weten te vinden. Onder het motto "reken niet te veel op collega's" gaat het al een stuk beter. Ik geef aan twee klassen rekenen, en aan één klas Engels. Ook ben ik nog bij tuinieren, de kleuters, bijles, expressie en sport ingedeeld waardoor ik drie volle dagen stage loop. Maar ook op andere dagen zijn we vaak op school te vinden. Ik heb een planning voor de periode dat ik lesgeef gemaakt waarin ik elke week een onderwerp behandel. Ook heb ik zelf lesmateriaal gemaakt, bijvoorbeeld kartonnen kaartjes met de tafels er op. Ik vind het geven van rekenlessen het leukst, omdat het niveau ontzettend laag is. Er is dus nog veel aan te verbeteren! Zo leren kinderen van andere docenten vermenigvuldigen met breuken, terwijl de kinderen niet eens weten wat een breuk is. Een hele uitdaging dus!

Ik vind het ook lastig om goed met kinderen die ziek of moe in de klas zitten om te gaan. Regelmatig ligt er een kind op de grond te slapen. In het begin schrok ik heel erg, ik dacht dat het kind was flauwgevallen! Ik zit altijd in het dilemma wakker maken of laten slapen. Ik weet namelijk niet wat er zich allemaal thuis afspeelt... Ook hebben de kinderen en leerkrachten last van malaria waardoor ze vaak afwezig zijn of ziek op school zitten.

Het leukste aan deze stage is dat ik nu zelf mag bepalen wat, hoe en wanneer ik iets doe. Ik heb geen mentor die bij mij is, ik sta echt alleen voor de klas. Ook vind ik het leuk om lesmateriaal te ontwerpen. Het is ook leuk om de reacties van de kinderen te zien wanneer ik een grapje met ze maak. Dat zijn ze niet gewend! Ook een sticker als beloning viel in de smaak...

Wat minder is aan stage is dat de organisatie van de school ronduit slecht is. Soms denk ik wel eens dat ik nog zo hard mijn best kan doen, maar dat de situatie weer hetzelfde wordt als wij weer naar Nederland vertrekken. Trekken aan een dood paard... Aan de andere kant, wat de kinderen nu van mij leren zal vast nog wel eens van pas komen!

Afgelopen weekend zijn we naar Jinja geweest. We hebben daar onder andere geraft! Het was heel gaaf! Ons boot is één keer omgegaan, ik vreesde toen wel even voor mijn leven... Maar toch heb ik er ook erg van genoten.

Deze week is er ook een nieuwe bewoner in ons huisje komen wonen, een puppy! Justine had er twee gekregen, en één aan kan gegeven. We gaan er op passen totdat we weer naar huis gaan, dan gaat hij terug naar Justine. We hebben hem de naam Bentley gegeven. Het is echt een schatje, al is het soms ook wel zwaar om hem op te voeden. Zo is hij nog niet zindelijk... Gelukkig heeft Lotte al eens een puppycursus met haar hond in Nederland gevolgd, waardoor ze al van het één en ander af weet. Ik hoop dat hij snel leert om buiten te plassen...

Weraba! (Tot ziens!)

Liefs,

Margit